Tak naprawdę trudno zdefiniować czym jest istnienie, a tym bardziej istnienie obiektywnie. Nie będę się zagłębiał w słowne potyczki i definicje tego przedziwnego zjawiska i skupię się na zjawisku istnienia tak jak je rozumiemy intuicyjnie.

Kiedyś było…nic. 13,8 miliarda lat temu nastąpił Wielki Wybuch i powstała materia oraz stałe fizyczne. Przypadkowe skomponowanie tych niezmiennych praw przyrody, tak by mogła powstać otaczająca rzeczywistość i świadomy, inteligentny obserwator, czyli człowiek wynosi 1:10²²⁹ (cyfra, która ma prawie 300 zer), jest to zasada antropiczna. Wszystkich atomów w całym wszechświecie jest ok.10⁸⁰ a prawdopodobieństwo przypadkowego trafienia szóstki w lotto ok. 1:14 000 000. A więc jest to prawie niemożliwe by prawa przyrody skomponowały się same, przypadkowo. Ateistyczny kontrargument jest taki, że jeżeli wiele razy przypadkowo będzie się komponować prawa przyrody, to stanie się bardziej prawdopodobne, że w końcu rzeczywistość zaistnieje. Jednak w tym momencie znów dochodzimy do problemu inteligentnej istoty, która ma „rzucać kostką”.

W takim wypadku zgodnie z tym co sugerują ateistyczni naukowcy, życie jest wynikiem przypadku bez przyczyny. A zgodnie z tym co sugeruje ewolucja twoja egzystencja polega tylko i wyłącznie na zdobywaniu pożywienia i rozmnażaniu się. Jak w takim razie odnaleźć się w takiej rzeczywistości? Moim zdaniem należałoby nadać sens egzystencji wbrew nauce.

Wiem, że teza zawarta w tytule tego posta jest bardzo kontrowersyjna i trudna do uwierzenia, dlatego od razu przejdę do dowodów i praktycznych przykładów na to że tak jest, a wnioski i odpowiedź na końcu.

Jason Padget w 2002 roku wychodził z baru, został napadnięty i uderzony w tył głowy, w wyniku napaści doznał wstrząsu mózgu. Człowiek, który nie miał dobrego wykształcenia, wyrzucony ze studiów, który pracował jako sprzedawca mebli, a czas wolny spędzał głównie w barach i na siłowni, nagle stał się matematycznym geniuszem.